Wat een turbulent jaar, ik zou in het kort kunnen herhalen wat er allemaal is gebeurd, maar dat doe ik niet, jullie kunnen het je vast nog wel herinneren en anders is mijn blog een goed naslagwerk.
Een verschrikkelijk jaar dus, ik heb zelf vannacht voor het eerst mijn blog liggen lezen en was er zelf behoorlijk van onder de indruk. Het leek alsof ik het verhaal van iemand anders aan het lezen was. Maar het is ons verhaal, ons soms ongelofelijke verhaal. Een verhaal over kanker, verdriet, chemo, cellen, dood, afscheid, angst, wanhoop, hoop, ongeduld, acceptatie en tot slot overwinning. Wat een mooi einde zou je denken maar schijn bedriegt. Nogsteeds leven wij in de wereld van kinderkanker. We zijn er dagelijks nog mee bezig. Verwerken heet dat. Als je leven in een stroomversnelling raakt is er geen tijd om stil te staan bij alles wat er gebeurt laat staan het een plaatsje te geven. De trein dendert voort en je probeert je angstvallig vast te houden zodat je er niet afvalt. We zijn voorlopig op ons eindstation aangekomen we weten niet of we ooit weer op de trein moeten stappen dus we settelen ons hier. De komende 5 jaar is onzeker. We hopen dat de kanker wegblijft maar zekerheid krijgen we niet en de oncoloog doet , terecht, weinig uitspraken over prognoses. We hebben geen keus, dit is het en hier moeten we het mee doen. Toen Noar net uit het ziekenhuis kwam werden we geleefd door angst en onzekerheid en waren we elke dag bezig met " wat als......" Ook was er de ongerustheid.
Zou hij nog een infectie krijgen? Volgt er nog een opname? Wonder boven wonder is dat nog niet gebeurd. En de kans dat dat nog gebeurt is niet groot, het gaat namelijk erg goed met Noar. Hij gaat naar school, is weer met honkbal begonnen en hij voelt zich prima. Het vertrouwen groeit, bij ons allemaal en beetje bij beetje krabbelen we op en kunnen we weer vooruit kijken en durven we plannen te maken. We hoeven niet zo vaak meer naar Utrecht, de controles zijn veel minder vaak. Het beheerst ons leven niet meer. En dat is fijn heel fijn . Ik zou willen dat dat voor iedereen gold die wij in Utrecht hebben leren kennen. Helaas gaat het niet met iedereen zo goed als met Noar en dat maakt ons verdrietig. En dat maakt me extra dankbaar. Toch maakt het ook dat ik me soms schuldig voel,dat het met Noar zo goed gaat. Ik gun iedereen een leven zonder kanker zeker alle kanjers van de afdeling giraf. Want het zijn allemaal helden. Jonge mensen die vechten voor hun leven, het zou niet moeten maar het gebeurt en we kunnen enorm veel van ze leren. En ik heb intens veel respect voor hen die nogsteeds aan het vechten zijn en ik hoop dat ze de kracht nooit verliezen.
Kinderkanker, voor altijd een stukje van ons........
Voorlopig is dit mijn laatste blog, ik hoef jullie niet meer op de hoogte te brengen van alles wat er gebeurt want wat mij betreft zijn wij vanaf vandaag weer net zo " normaal" als jullie!
