Toch nog een blog

Vandaag kregen we het verpletterende bericht dat een van Noar zijn strijdmakkers de strijd tegen de kanker gaat verliezen. Een verschrikkelijke klap, in de eerste plaats natuurlijk voor hemzelf en zijn moeder en broer maar toch ook voor ons.


Je zit in hetzelfde schuitje en de band die je daardoor onvermijdelijk hebt, is sterk, heel sterk.
Je sluit een pact; onze kinderen worden beter, daar vechten we voor. In Utrecht lagen alle kinderen in isolatie maar wij als ouders zagen elkaar in de koffiekamer en zo af en toe op de gang of in het restaurant. Je praat elkaar bij en je wenst elkaar sterkte. Meer woorden zijn er niet nodig want we hebben allemaal dezelfde allesoverheersende angst.......


De afdeling voor de stamceltransplantaties wordt ook wel de hel van het Wilhelmina kinderziekenhuis genoemd. Daar achter die klapdeuren daar wil niemand zijn want als je daar terecht komt is er een grote kans dat je je kind gaat verliezen.
En wij kwamen achter "de klapdeuren". We hadden, net als alle anderen weinig keus. Je gaat ervoor, zonder enige twijfel. En nergens in mijn leven heb ik zoveel dappere mensen ontmoet als daar. Kinderen en hun ouders. Helden, stuk voor stuk.
En deze jongen is voor mij een van de grootste helden die ik ooit heb ontmoet. Al bijna 2 jaar lang ononderbroken aan het vechten als een leeuw. 3 keer kanker in 2 jaar.  Na elk lichtpuntje kwam weer een diep dal en hij sloeg zich er doorheen. We kwamen met elkaar in contact bij de afdeling Giraf waar de beide jongens een stamceltransplantatie moesten ondergaan. Hij om te overleven, Noar om een recidief te proberen voorkomen. Een ongelijke start. Wat bij Noar allemaal goed ging tijdens de transplantatie ging bij hem echt allemaal verkeerd. Soms durfde ik zijn moeder niet eens te vertellen dat het met Noar zo goed ging. En soms hoopte ik wel eens dat de ellende aan zijn deur voorbij zou gaan desnoods ten koste van mijn eigen kind. En toen Noar naar huis ging was er bij hem nog geen licht aan de horizon. Het was bij hun op de kamer nog aardedonker. Bij ons ging de vlag uit maar met een donker randje.  Ook Noar wilde zo verschrikkelijk graag dat het met hem ook zou goed komen.
Survivors for ever, dat was zijn wens.


Toen hij eindelijk ook naar huis mocht waren we zo verschrikkelijk blij voor hun. En konden we eindelijk ook 100 procent blij zijn voor onszelf. En toen kwam die gitzwarte dag waarop ze te horen kregen dat de kanker niet weg was.......alweer zo'n enorme klap. En ook hier konden ze zich doorheen vechten. Doorgaan met onverminderde heldenmoed. Een knul van 15 die zoveel ellende moet meemaken en keer op keer de kracht heeft om door te gaan. Dan ben je voor mij een held met de hoofdletter H. En zijn moeder is een fantastische sterke vrouw die zichzelf al 2 jaar wegcijfert voor haar kinderen. Met maar 1 doel: genezing voor haar kind en haar jongste kind zoveel mogelijk kind laten zijn. Een bijna onmogelijke opgave.Wat een enorme bewondering heb ik voor haar. Want hoe zwaar is het als je 2 jaar lang leeft met kanker in je gezin de dood je in je nek hijgt. Dat kan je alleen maar begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Het maakt je een ander mens.


En nu? Nu is alles zwart...geen genezing meer mogelijk...alles is over en uit.


Waarom schrijf ik hier nu een blog over? Omdat ik hoop dat dit verhaal ons allemaal even doet stilstaan. Stilstaan bij het feit dat niet alles vanzelfsprekend is, stilstaan bij het feit dat een klein beetje geluk genoeg is. Koester wat je hebt. Ga vanavond als je naar bed gaat nog even bij je kinderen kijken, geef ze een knuffel. En ook al heeft het  leven niet altijd een gouden randje, besef dat een zilveren randje ook genoeg kan zijn. Of misschien zelfs brons. En koop geen loten om miljonair te worden, we zijn rijker dan we denken. Maar maak vanavond nog een mooi bedrag over naar KIKA want geen enkel kind zou moeten sterven aan kanker........