Ons verdriet is te groot voor woorden

Het ergste wat kon gebeuren is namelijk gebeurd.Mijn lieve vader is gisteren overleden. En dat is waar ik vanaf het begin bang voor ben geweest, dat hij zou komen te overlijden terwijl Noar in het ziekenhuis ligt en geen kant op kan.Gisteravond heeft hij de rust gevonden waar hij naar verlangde, precies 1week na de doe- een- wens dag,1 week geleden zat Noar nog met hem in een helicopter. Het zou uiteindelijk de laatste keer zijn dat ze elkaar hebben gezien. Noar en opa, maatjes door dik en dun,2 handen op een buik. Samen ziek,samen sterk. Mijn vader heeft gevochten om het nog mee te mogen maken om Noar beter te zien worden,want wat een enorme schok was het voor hem toen hij hoorde dat Noar ook kanker had. Hij vond het erger dat Noar ziek was dan hijzelf.....

Samen aan de chemo, we hebben er nog wel eens een lolletje over gemaakt. De chemo brothers, met mijn vader als oprichter van de groep. Ons laatste uitje samen naar de hengelsportwinkel in Ede, samen op de achterbank met morfine, zuurstof, sondevoeding en Noar aan het medicijnen spuiten terwijl mijn vader nog een pufje nam om van zijn benauwdheid af te komen. Hoe bizar, het was bijna lachwekkend; als het niet zo ongelooflijk triest was. Toch konden we er wel een beetje om lachen. Mijn vader die Noar een beetje zuurstof aanbood omdat Noar het zo warm had en een beetje benauwd. Een slokje morfine voor ons tegen de hoofdpijn. Een gezonde dosis humor heeft ons er altijd wel doorheen geholpen. Want ook die dag hebben we van elkaar genoten.En nu is het zomaar voorbij en moeten we het gaan doen met alle fantastische herinneringen aan deze geweldige man. Wat een groot verdriet....en mijn verdriet om Noar is zo mogelijk nog groter, dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen van zijn allerliefste opa , dat hij er niet bij kan zijn als we definitief afscheid gaan nemen. Het is zo verschrikkelijk dat ik er gewoon geen woorden voor heb. Maar ook hier moeten we mee verder. De kracht vinden om hier mee om te gaan. Maar ik begin te voelen dat kracht niet onuitputtelijk is. Het is nu even heel moeilijk om een lichtpuntje te vinden. Op zo'n moment als dit moet je samen zijn en dat dat niet gaat is hartverscheurend. Er is niets erger dan machteloos toekijken hoe je kind gek wordt van verdriet en je niets kan doen om dit verdriet te verzachten.Er zijn geen oplossingen, geen mogelijkheden,alleen onmacht en een heleboel pijn. Ik moet de scherven van mijn gebroken hart bijelkaar plakken en verder gaan. Het valt niet mee maar ik voel de warmte van mijn vader over me heen komen en ik weet, ook dit komt wel weer goed.................