Dozen en domkoppen.

Toen we vrijdag het ziekenhuis uitkwamen hadden we weer een heel pakket aan recepten meegekregen ( de herhaalrecepten van de herhaalrecepten) dus vol goede moed richting de apotheek. Tot nu toe is het ophalen van medicijnen nog nooit zonder slag of stoot gegaan dus ook nu kon ik enige problemen verwachten. Ten eerste stonden de medicijnen niet klaar vrijdagmiddag wat wel was afgesproken dus moest ik vanmorgen weer terug, en ten tweede was het niet volledig. Een medicijn was er helemaal niet en van een ander medicijn had ik maar 100 ml terwijl het recept voor 3x 100 ml. was. Noar gebruikt van dat soort antibiotica 30 ml. Per dag dus 1flesje is erg weinig, dan moet ik elke 3 dagen naar de apotheek. Toen ik haar vertelde dat ik nog 200 ml. nodig had keek ze me een beetje meewarig aan. " Maar mevrouw, u weet toch wel dat dit een kuurtje is, dat is altijd maar kort. Het lijkt me niet dat u nog 2 flesjes nodig bent. Dat begrijpt u toch wel. " Ja, hoor meisje dat begrijp ik wel maar begrijp jij ook dat ik deze recepten niet in elkaar knutsel met Photoshop en ze krijg van een arts die, naar ik hoop, er toch wel wat verstand van heeft. " Maar, mevrouw, zoals ik net al zei, het is een KUURTJE, dat betekent dat het niet voor langere tijd gebruikt wordt. "
Zucht, mijn zoon gebruikt het al 2 maanden. " Maar mevrouw, ik denk dat u zich nu echt vergist, dit wordt nooit zo lang gebruikt,maar het geeft niet hoor,we vergissen ons allemaal wel eens. En met een lieflijke blik keek ze me aan alsof ik een dementerende, gerimpelde, hulpeloze bejaarde was die met liters antibiotica haar Alzheimer probeert weg te drinken. Nog een keer zuchten dus, ik stelde haar voor om dan maar even met de afdeling kinderoncologie van het UMCG te bellen voor een bevestiging. Waarop ze meteen wit weg trok, haar handen theatraal voor haar gezicht sloeg en met een schelle stem veel te hard riep:" ooooohhhh, nee toch, heeft uw zoontje kanker?Oh,wat verschrikkelijk voor u." Ik voelde meteen tientallen ogen prikken in mijn rug , de man naast me deed een stapje opzij, of hij was bang dat het besmettelijk zou zijn of hij was bang dat ik hem ter plekke huilend in de armen zou vallen. " Maar dat wist ik natuurlijk niet." Nee meisje, dat hoef je ook niet te weten, je hoeft alleen maar braaf klaar te maken wat op het briefje staat. Sjonge jonge wat een dooske zeg, of ben ik dan echt de domkop omdat ik het zover liet komen.

 Uiteindelijk vroeg ik de dame in kwestie nu dan toch eindelijk mijn recept klaar te maken. Hetgeen ze zonder enige problemen deed. Ik bedankte haar vriendelijk en wilde haar eigenlijk wat oxazepam aanbieden maar ja, daarvan is de eigen bijdrage bijna een euro per stuk, dus dat houden we lekker zelf.