Een prachtig afscheid met een verrassende wending.....

De afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van afscheid nemen van mijn vader. Het waren dagen waarin ik onophoudelijk bijna elk uur met een andere emotie geconfronteerd werd. Verdriet,wanhoop, machteloosheid maar ook opluchting; mijn vaders lijden is voorbij. Dat is eigenlijk wel hoe wij het binnen ons gezin allemaal voelen want wat heeft hij veel moeten doorstaan de laatste weken. Veel te veel........
Het enige lichtpuntje in de laatste periode was de wensdag, de laatste dag dat ik hem nog heb zien genieten ook al kostte het hem al zijn laatste energie. Onvoorstelbaar wat wilskracht kan doen,hij kon het eigenlijk niet maar hij wilde zo ontzettend graag bij de wensdag zijn. En dan ook nog in de helicopter. Wat is dat helicopterritje ons nu veel waard geworden. Precies een week later is hij er niet meer. Het is een groot verlies, mijn vader was echt een geweldige vader en later een super opa. We zullen hem ontzettend gaan missen. We hebben op een prachtige manier afscheid van hem genomen. Ik vond het heel fijn dat hij de laatste dagen gewoon thuis was en hij zag er zo mooi uit. We hebben zijn kist beschilderd we hebben bloemstukjes gemaakt, mooie woorden over hem geschreven en dat voelde goed.Maar wat was het verschrikkelijk moeilijk te verteren dat we niet samen konden zijn deze dagen. Ik gunde het Noar ook zo heel erg om op deze manier met het afscheid bezig te zijn . Gelukkig vonden ze het in het ziekenhuis ook belangrijk dat Noar bij de begrafenis kon zijn en hebben ze na lang wikken en wegen besloten om Noar naar de begrafenis te laten gaan. Wat een enorme verrassing was dat, ik had het echt nooit verwacht! Ze hadden dit ook nog nooit meegemaakt....gelukkig maar dat zoveel ellende tegelijk niet zo vaak voorkomt. Dit wens je nl. niemand toe. Om 06.30 zaten Noar en Haysamal in de auto. Gewapend met liters desinfecteer en een lading mondkapjes. Maar ze waren onderweg en dat was het enige dat belangrijk was. 

En zo hebben we met elkaar afscheid kunnen nemen en dat voelde heel goed. Het was een prachtig afscheid, precies zoals mijn vader het voor zichzelf had kunnen regelen ( denk ik) 

Na de begrafenis hebben we buiten bij de auto koffie gedronken en cake gegeten, binnen was het te druk voor Noar. En ondanks de regen was het toch fijn. Het had ook wel weer wat. Een uurtje later zijn de heren weer naar Utrecht vertrokken. Noar was heel moe maar ook blij dat hij het niet heeft hoeven missen.

En nu? Nu gaan we weer verder. Het valt niet mee, maar tijd om te rouwen is er niet. We stappen gewoon weer in de achtbaan om ons ritje te vervolgen. Het is toch te bizar voor woorden, de hele tijd heen en weer schakelen tussen zieke vader , zieke zoon, stervende vader, verdrietige zieke zoon, overleden vader, gebroken zieke zoon............

En mensen bedoelen het lief als ze zeggen dat ik ook voor mezelf moet zorgen maar, hoe dan? 

Waar vind ik in deze achtbaan van emoties tijd voor die van mezelf....

Het is een kwestie van de automatische piloot, even uithuilen en weer doorgaan,niet teveel stilstaan bij de dingen die gebeuren. Dat komt later wel.....of niet.....