Het wachten is weer begonnen.....

Gisteren rond 14.00 uur zijn de nieuwe stamcellen in 20 minuten binnengelopen. Grappig dat de feitelijke transplantatie eigenlijk geen bijzondere ingreep is. Er zijn veel complicaties mogelijk maar het binnengaan zeg maar, gaat gewoon via een infuus. De complicaties die optreden komen door het ontdooimiddel waarmee de stamcellen vermengd zijn. Daar kan je allergisch op reageren d.m.v.  shock, een hartstilstand of,in het gunstige geval , een jeukende huid. De beademingskoffer stond wel klaar in de sluis voor Noar zijn kamer en dat is wel heftig om te zien. Natuurlijk waren we weer enorm gespannen maar ik had wel het gevoel dat Noar goed zou reageren omdat hij de vorige keer geen allergische reactie had. (Hoera, ik heb een voordeel gevonden van een 2e stamceltransplantatie :) )

En inderdaad reageerde hij nergens op en zijn de cellen zonder complicaties naar binnengegaan. De eerste uren zullen ze wat verdwaasd hebben rondgedoold maar waarschijnlijk zijn ze al vrij snel op zoek gegaan naar hun nieuwe huis: Noar zijn beenmerg. Onze werknemers uit Singapore hebben er een puinhoop van gemaakt in de beenmergfabriek en ze hebben zich laten wegjagen door agressieve,bazige T - cellen. We hopen dat deze Franse cellen wat standvastiger zijn en honkvast , dat ook graag.Vanaf nu gaan we weer wachten. De eerste 2 weken zal er niet veel gebeuren. Dat is de fase waarin de cellen zich gaan nestelen maar nog niet aan het werk zijn. Daarna is het de bedoeling dat ze het beenmerg weer aan de praat krijgen en nieuwe cellen gaat produceren. Gezonde cellen!

Best een spannende tijd dus. We weten van de vorige keer,helaas,dat het ook fout kan gaan. Dus staan we er nu meer gespannen in. De vorige keer vroegen we ons af wanneer de nieuwe cellen gingen komen. Nu vragen we ons in eerste instantie af OF er cellen gaan komen en dat is zenuwslopend. En we zijn allemaal aan het eind van ons Latijn. We zijn moe,zo verschrikkelijk moe.We proberen heel positief te zijn maar eerlijk gezegd zijn we er zat van. Spuugzat. Het duurt allemaal zo verschrikkelijk lang, ons geduld wordt enorm op de proef gesteld. We willen weer een beetje een gewoon leven hebben. Gewoon in de zin van, samen thuis zijn , samen eten. Waar is die sleur waar ik voorheen wel eens genoeg van had? " De Sleur" is met terugwerkende kracht weer welkom bij ons thuis. Ik zou er alles voor over hebben om weer eens te klagen dat het leven soms zo saai is en gewoontjes. Doe maar weer sleur,dan neem ik alle complicaties t.g.v. Sleur voor lief. 

Eerst waren het donkere dagen, toen donkere weken en nu al donkere maanden, ik vraag niet veel echt niet, alleen maar een heel klein lichtpuntje,een klein lichtpuntje net krachtig genoeg om ons allemaal weer even op te laden......