Ik word op mijn wenken bediend......

zoals ik gisteren aan het einde van mijn blog al schreef, we hebben weer een lichtpuntje nodig, ik vroeg  nog niet eens een  schijnwerper maar een klein bescheiden lichtje in deze donkere dagen. En vanmiddag, pas aan het einde van de middag, kwam Noar zijn oncoloog met het geweldige nieuws dat er meer dan genoeg cellen zijn blijven leven en dat hij bovengemiddeld veel cellen heeft gekregen. Ze maakte het zelfs nog even spannend door opeens nogal paniekerig weg te lopen met de mededeling dat ze ineens een hartverzakking kreeg, Noar en ik waren net aan het nagenieten van het goede bericht, wij begrepen er natuurlijk niets van maar al snel was ze weer terug. Ze was gaan twijfelen toen ze met ons aan het praten was of het wel klopte omdat het zulke hoge getallen waren. Ze wilde dus even checken. Dat had ze beter van te voren kunnen doen want wij werden er weer even heel zenuwachtig van maar goed. Het deed helemaal niet af aan het fantastische  nieuws dat we hadden gekregen. Het lichtpuntje dat we net heel hard nodig hadden en voor het eerst sinds een hele lange tijd voelden we heel even weer blijdschap,wat een heerlijk gevoel.

En nu? Nu gaan we juichen voor Frankrijk. De Franse cellen in Noar zijn lijf brullen Le Marseillaise!