Spannend maar we zijn er allemaal aan toe. We hebben een paar fijne dagen samen gehad. Hoewel het ook zeer vermoeiend was.Noar mocht nl. naar buiten en dat hebben we geweten ook. Uren hebben we buiten rondgelopen, gesjokt. En meneer zat lekker lui in z'n wagentje ons te vertellen waar we heen moesten lopen. Hij heeft ook nog gevist zelfs 4 vissen gevangen. Wat een geluk dat het hier dichtbij het ziekenhuis zo mooi is om buiten te lopen. Volop natuur! En wat heerlijk om weer eens wat mensen te zien. Z'n vrienden van school, 2 honkbalvrienden met hun ouders, nichtjes die hij ook al lang niet gezien had en last but not least z'n allerliefste Binnie. Vandaag was Miranda zo ontzettend lief om met onze hond langs te komen. En gelukkig was Binnie Noar nog niet vergeten. ( daar was hij een beetje bang voor)
We zijn dus helemaal opgeladen voor de 2e ronde. Er is weer een donor gevonden, een donor met veel stamcellen. De oncoloog heeft er veel vertrouwen in dat het deze keer goed gaat. Volgens haar is het een 2e keer nog nooit mislukt, eerst zien dan geloven.....
Het is deze keer een donor uit Frankrijk, jullie zullen begrijpen dat we bij het WK flink voor Frankrijk gaan juichen, we moeten de Goden niet verzoeken........
Als het lukt dan gaat bij ons de Franse vlag uit! ( sturen jullie eentje op Sreten en Mira?:) )
Morgen begint hij met de ATG kuur, spannend maar Noar ziet er niet heel erg tegen op. Onvoorstelbaar hoe positief hij is. En wat een doorzettingsvermogen....
Hij klaagt niet of nauwelijks ( ja, gisteren toen ik echt niet voor de 20e keer een rondje wilde lopen)
En hij heeft van de week zijn teleurstelling geuit over sommige vrienden, tenminste jongens waarvan hij dacht dat het vrienden waren. Jongens die na de diagnose 1 of 2 keer een kaartje hebben gestuurd en daarna niks meer laten horen. Het maakt hem verdrietig. Ik als volwassene kan me voorstellen dat ze het misschien moeilijk vinden of eng maar Noar vindt dat onzin, kijk wat ik allemaal moet meemaken ....zegt hij. Een harde leerschool. En ik vind het lastig om hem daarover verdrietig te zien, ik kan er ook niet veel aan doen. Ik kan ze niet dwingen tenslotte. Gelukkig heeft hij een hele fijne middag gehad met zijn schoolmaatjes. Het heeft hem een enorme boost gegeven. Even gewoon 13 zijn en een hele middag gamen. Het ontroerde me toen ik die 3 stoere jongen met groene jassen en kapjes voor hun mond bij mijn kind zag zitten. Wat een kanjers, ze doen het toch maar even.
Morgen dus de ATG,overmorgen ook en dan starten ze na een rustdag met 4 dagen chemo.de dag van de 2e transplantatie komt dichterbij..
Er komen weer een paar spannende dagen aan, we leven daarom nogsteeds met de dag, maar ik hoop dat ik jullie in het volgende blog kan vertellen dat hij overal weer redelijk goed doorheen is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten