Vrijdag 10 januari 2014, een jaar waarvan we wisten dat het een heftig jaar zou worden. Maar zo heftig? Dat hadden we nooit kunnen vermoeden.
Donderdagavond, Noar vraagt me of je ook nekkanker kan krijgen. Vast wel, antwoord ik Waarop Noar antwoordt dat hij denkt dat hij dat heeft omdat hij een bult in zijn nek voelt. Ik voel ook, opgezette lymfeklieren is mijn (zeer deskundig)oordeel. Waarschijnlijk te danken aan de verkoudheid die Noar al een tijdje met zich meedraagt.
Vrijdagochtend belt Noar me iets paniekerig op, hij heeft pijn bij zijn hart en kan zijn nek niet bewegen. En zijn keel doet erg veel pijn.
Toch maar even de dokter bellen en we mogen meteen langskomen. Haysam gaat met hem mee, de dokter denkt aan een keelontsteking en wil bloed prikken om te bepalen of antibiotica nodig is.
Het apparaat dat uitsluitsel hierover moet geven slaat op tilt, 2x error. De huisarts stuurt ons door naar Lab Noord. Daar wordt bloed afgenomen en Haysam en Noar wachten thuis de uitslag af.
Om 14.30 haal ik de meiden uit school, tenminste dat was de bedoeling, maar ze gaan alle twee spelen. Ik verheug me op de rustige middag.....hoe anders zou het gaan.......
Als ik thuis kom staat Noar me al op te wachten, "ik moet meteen naar het ziekenhuis maar ik ga niet."
We gaan wel, volgens de uitslag heeft hij veel te veel witte bloed lichaampjes. Alarmbel 1 gaat af.
In het ziekenhuis aangekomen worden we al opgewacht, ze controleren van alles, ook zijn lymfeklieren. Onder zijn oksels, in zijn hals en in zijn liezen. Alles is opgezet, alarmbel 2 gaat af.
Na 2 uur wachten stappen er 3 mensen naar binnen. Grof geschut,alarmbel 3 gaat af.
Mijn onderbuik gevoel had het (helaas) bij het rechte eind. AML luidt de diagnose.
Acute Myeloïde Leukemie.
Noar moet meteen blijven.
En dan het moeilijkste telefoontje dat ik ooit heb moeten plegen, Haysam bellen om te zeggen dat zijn zoon kanker heeft.
Noar wordt meteen naar de afdeling gebracht en daar aangekomen worden er een hele reeks onderzoeken gedaan. Voornamelijk bloed prikken, veel bloedprikken. Noar wordt er lichtelijk wanhopig van, sterker nog, we worden er allemaal wanhopig van. Maar goed, we hebben geen keus, vanaf nu worden we geleefd door het ritme van de leukemie.
Life as we knew it is over.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten