Eergisteren haalde Noar zijn handen door zijn haar en toen zagen we al wat losse plukjes, vandaag waren het bosjes. Noar zijn meteen dat het er allemaal maar af moest met de tondeuse. We wilden dit eerder al een keer doen maar toen krabbelde Noar op het laatste moment terug. Vandaag is hij duidelijk,het moet eraf. Met een brok in mijn keel heb ik de tondeuse gepakt en de donkere lokken van zijn haar afgeschoren. Mijn moederhart brak. Wat vreselijk om te doen. Gelukkig was Noar er redelijk rustig onder, bij mijn stroomden de tranen onophoudelijk over mijn wangen. En eigenlijk was dat niet vanwege zijn haar, want dat groeit wel weer aan. Nee, het was vanwege de keiharde waarheid die als een boze droom onder zijn haardos tevoorschijn kwam.KANKER! Mijn kind heeft kanker en vanaf nu is het ook voor buitenstaanders te zien, hij heeft zo'n typisch " kankerhoofdje" en die waarheid kan ik maar moeilijk verkroppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten