We slapen allemaal iets beter, dat kan ook niet anders want we zijn doodop.
Ook voor onze meiden valt het allemaal niet mee. Ze moeten zich ook maar zien te schikken in de nieuwe situatie. En dat lukt hun, met natuurlijk de nodige frustraties, wonderbaarlijk goed. Kinderen blijken maar weer enorm flexibel. Toch is het wel een punt van aandacht, het moet niet een periode zijn waarin de leukemie van hun broer het centrum van aandacht is. Hun leventjes zijn ook belangrijk en het moet zoveel mogelijk "normaal"doorgaan. Normaal? Wat was ook al weer normaal?
Vandaag weer een dag met chemo en veel bloedprikken. Verder niet veel bijzonders. Noar begint wat misselijk te worden .
Ondertussen stromen de reacties binnen na mijn facebook berichtje. Wat is het fijn dat er zoveel mensen meeleven. En wat heerlijk dat mensen hun hulp aanbieden. Hulp die we met beiden handen moeten aangrijpen. Zo luidt het advies van lotgenoten op de afdeling. Het is vooral heerlijk als er gekookt wordt, ik heb geen idee hoe ik in al die toestanden ook nog tijd moet vinden om te koken.
Wij hebben flink bijgedragen aan een goede omzet van mc.Donalds dit weekend.
Maar vandaag hebben we heerlijke sudderlapjes, een super actie van een lieve vriendin.
en als ik het toch over lieve mensen heb, laat ik mijn geweldige broer niet vergeten. Na mijn telefoontje vrijdagavond sprong hij meteen in de auto, om vervolgens allerlei hand en span diensten te verrichten. O.a het ophalen van een hele stapel Donald Duckjes om de tijd door te komen.
vroeger kon ik hem bij tijd en wijle wel de hersens inslaan, tegenwoordig ben ik erg blij met hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten