Ik sta elke dag te kijken van het doorzettingsvermogen van mijn zoon. Er komt in een hele korte tijd zo verschrikkelijk veel op hem af. De meeste mensen krijgen een klein gedeelte van al dat leed nog niet eens een keer voor de kiezen. Laat staan alles in een keer.
Een indrukwekkende lijst van 11 dagen ziekenhuis: 11 zware chemokuren, lumbaalpunctie, beenmergpunctie, inbrengen van een sonde, ontelbare keren bloedprikken, porth- a - cath plaatsen, 3 x narcose, 2 keer bloedplaatjes toegediend, echo van het hart, hartfilmpje, bezoek aan de kno arts, bezoek aan de kaakchirurg, echo van de buik en niet te vergeten als klap op de vuurpijl 2 bloedtransfusies. Ga er maar aan staan. Maar hij doet het, zonder mopperen want hij weet waar hij het voor doet.
Grote mensen dingen , noemde mijn broer het terecht. Dit zijn grote mensen dingen en daar moet je als kind maar mee dealen. Dat geldt ook voor de meiden en trouwens ook voor mijn 2 lieve nichtjes die vrijdag ook behoorlijk onder de inruk waren van alles wat er met hun grote neef gebeurt. En onze kinderen hebben het afgelopen jaar al meer op hun bord gekregen dan gemiddeld, doordat we vorig jaar hoorden dat mijn vader ongeneeslijk ziek is. Eigenlijk was dat al genoeg. Niet alleen voor de kinderen.
Maar goed, mijn dappere zoon is vastberaden zich erdoor heen te vechten. En wij vechten mee. Nog steeds gesteund door heel veel lieve mensen, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, het doet enorm veel goed dat er zo meegeleefd wordt.
Maar mag ik wel even zeggen dat vooral positieve input gewenst is? Verhalen over een vriend die een kind had met kanker, die overleden is na een zware strijd of een schoonzus met een neefje die eerst genezen was maar waar het helaas weer terug kwam en nu ongeneeslijk verklaard is kan zelfs ik, met mijn nuchtere kijk op het leven (en de dood) ,zelfs moeilijk verteren, hoe goed bedoeld dan ook.
Ik wil mijn levenslust voeden. Niet m´n doodsangst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten